Huraaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Wygraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaałam!

Tydzień jeszcze się nie skończył, ale jeszcze wczoraj nic nie wróżyło, że mój stan psychiczny czy też fizyczny ulegnie drastycznym zmianom. Pomyliłam się.

O dziwo rano nie musiałam się zrywać. Filon co prawda kilka razy przeszedł się po mnie, nie omieszkując zamiauczeć mi do ucha, domagając się natychmiastowego zwleczenia ciała z łóżka i napełnienia jego miski żarciem. Bezwstydne zwierzę - przymilne tylko gdy mu w żołądku burczy. Jak w moim burczy, to mi obiadu nie przygotuje;>.

Później, gdy przy kawce zdecydowałam się jednak zaryzykować i odpalić pocztę, nie zalała mnie fala maili informujących o kolejnych porażkach, ale kilka krótkich wiadomości, z których wynikało, że najgorsze przeszkody w pracach nad sklepem mamy za sobą i możemy ruszać. Pozwoliłam więc sobie na wzięcie kilku godzin wolnego i wypad na działkę.Wysiłek fizyczny jest miłą odmianą od ciągłego przesiadywania przed kompem. Chociaż towarzystwo komarów zdecydowanie psuło mi nastrój.

I tak przechodzimy do głównego punktu programu. 

Gdy dotarliśmy z powrotem do domu, ja skupiłam się na wygrzebywaniu ziemi spod paznokci i użyźnianiu dłoni kremem nawilżającym. Jednocześnie zastanawiałam się, jak ulżyć swojemu zadkowi, który doznał wielu obrażeń podczas częstych strać z komarami. W tym czasie moja lepsza połowa, już serfowała na falach sieci, odbijając się to od jednej strony, to przemykają po drugiej. Nie bacząc na moje natarczywe drapanie się po tyłku, oznajm mi, że powinnam się ucieszyć, wygrałam jakieś candy. 

Minęła chwila nim dotarła do mnie powaga tych słów. Co prawda nie pamiętam bym ostatnio brała udział w jakimś candy, bo bloga totalnie zaniedbałam. Oczywiście facetom nie należy ufać, szczególnie gdy chodzi o candy, które im - najprawdopodobniej - kojarzy się ze słodyczami. A te ostatnie są w moim przypadku niewskazane. Musiałam sprawdzić sama.

A tu niespodzianka - jedno słodyczowe rozdanie ostało się na mojej stronie i do tego Promykowe, tj arcydzieła haftu krzyżykowego, za którego - jak szczerze napisałam w komentarzu pod Candy - mogłabym zabić. Być może mąż i kot Promyka podświadomie z obawy przez spełnieniem mej groźby zdecydowali się trafić na karteczkę z moim numerem. Cokolwiek nimi kierowało, jestem ogromnie wdzięczna, blada i niemal mdlejąca z zachwytu, że w moje łapki wpadnie to śliczne pudełeczko i etui na nożyczki. 

Pojawił się jednak mały problem. Otóż Promyk w przypływie dobrego serca wykonała jeszcze kilka innych drobiazgów jako nagrody pocieszenia. 

 

Osobiście uważam, że ze względu na moje przeciążenie psychiczne, jakiego doznałam na przestrzeni ostatnich tygodni, pocieszenie a i owszem, również mi się należy. Nie sądzę jednak by dwie uczestniczki, którym zamieszczone na obrazku przydasie przypadły w udziale, podzielały mój pogląd. ;(

Oczywiście nie mogłam się powstrzymać i zagroziłam im poczęstunkiem niezwykle zabójczymi ciasteczkami, które mogę im podesłać , ale obawiam się nie zdradzą mi swych adresów. 

Ehhh. Najwyraźniej nie można mieć wszystkiego ;(

Promyku, jak już pisałam na Twoim blogu - buziaki dla męża, a dla kota smakołyk. Dla Ciebie - moja ogromna wdzięczność:))