O tym, jak przeżyłam wypadek w autobusie, łapaniu kilku ogonów i pobudce w ogródku

A weekend miałam spędzić pracowicie i przyjemnie zarazem, a tu kicha...

Zacznę od tego, że w piątek, kierowca autobusu linii 222, w okolicach Pl. Trzech Krzyży postanowił nas zabić - mnie i tych biedaków, co zdecydowali się jechać komunikacją miejską m.st. Warszawy. Nie jestem do końca pewna, co się stało. Wiem, że tuż przed skrzyżowaniem miałam przybrana pozycję stojącą, natomiast chwilę później - pozycję leżącą i do tego w ruchu. Niczym kręgle, poturlaliśmy się stronę kabiny kierowcy, wpadając jeden na drugiego. Mój upadek zamortyzował laptop, który o dziwo wyszedł bez szwanku. Mnie odrobinę bolał nadgarstek, ale to nic w porwaniu z krwawiącymi nosami niektórych pasażerów. Nie rozglądałam się zbytnio, zdążyłam tylko zauważyć kobietę trzymającą się za twarz i wyrwaną poręcz, sterczącą obok jednego z siedzeń. Gdy kierowca zatrzymał się na przystanku, wraz z większością pasażerów wysiadłam z autobusu-pułapki. Nie uwierzycie - gość zamkną drzwi i pojechał dalej, jakby nic się nie stało! 

W sumie nie wiem jak trafiłam do punktu C - szczególnie, że nie planowałam przesiadki w punkcie B. Cały dzień działałam trochę jakby na autopilocie. Niby nic mi się nie stało, ale z drugiej strony nieczęsto ląduje się na podłodze autobusu, uprzednio tego nie zaplanowawszy. To tłumaczy ogony... 

Zamiast skupić się na jednym zadaniu, wzięłam się za malowanie kolczyków, decoupage na jakimś starym pojemniku, wykańczaniu kwiatków małych i dużych. Zdaje się, że prowadziłam również bitwę w Settlers Online, co tłumaczy niski zapas łuczników. Oczywiście niczego nie skończyłam - no bo i jak. Wojna trwa 4 dni. Kolczyków drewnianych nigdy wcześniej nie robiłam. Mam tylko nadzieję, że położenie bieli jako bazy nie będzie takim złym pomysłem. Zawsze mogę później inny kolor położyć - za wyjątkiem symbolu Punishera - ten w oryginale jest biały :)). Decoupage'u też nigdy nie robiłam, ale z pomocą książki Doniczkowe inspiracje, postanowiłam spróbować. Nie wiem czy na dobre wyjdzie mi trzymanie tylu srok za ogon - mam nadzieję, że mnie nie zadziobią.

Dziś rano, gdy otworzyłam oczy, byłam przekonana , że przejechał po mnie autobus. Do bolącego nadgarstka dołączyła reszta ciała. Nie mam jednak pewności co do szczegółów - czy bolą mnie wszystkie kości, czy wszystkie mięśnie, a może i jedno i drugie. Cokolwiek by to nie było - jest stłuczone i poobijane. Dlatego też zamiast grzebać w ogródku zdołałam pstryknąć kilka fotek, po czym spoczęłam na laurach - w przenośni, bo tak naprawdę, to spoczęłam na turystycznym, rozkładanym krześle. Też mi wiosenna pobudka...

Miałam jutro wyprowadzić rower na spacer, ale zdaje się, że zaparkuję swoje cztery litery na cały dzień w domu...